końcowe
Encyklopedia PWN
mit. gr. w staroż. Grecji święto o charakterze misteryjnym, odprawiane w Atenach i pobliskim Eleusis, które zapewniało mistom (gr. mýstēs ‘wtajemniczony’) — szczęście po śmierci;
fizjol. płyn wytwarzany w nerkach i wydalany z organizmu, zawierający końcowe produkty przemiany materii, gł. białek i in. związków azotowych;
znana jaskinia krasowa w Tatrach Zachodnich, we wschodnim zboczu Doliny Kościeliskiej, w końcowej, północnej części grzbietu Organów;
msza
gł. akt kultu liturgicznego w katolicyzmie i prawosławiu (zw. Liturgią);
[łac.],
psychol. świadomy proces psychiczny człowieka, prowadzący do pośredniego i uogólnionego poznania oraz zrozumienia otaczającej go rzeczywistości; w węższym znaczeniu m. jest aktywną czynnością umysłową, dzięki której są odzwierciedlane ogólne cechy różnych rzeczy, zdarzeń i zjawisk oraz stosunki między nimi.
nerka, ren,
parzysty narząd moczotwórczy kręgowców;
