komunikacyjne
Encyklopedia PWN
zespół przepisów prawnych, należących do różnych działów prawa (adm., cywilnego, karnego, wykroczeń), dotyczących poszczególnych rodzajów komunikacji (drogowej, lotn., kol., pocztowej i in.) oraz żeglugi mor. i śródlądowej;
rodzaj lotnictwa cywilnego obejmujący przewóz osób, poczty i towarów;
droga lądowa lub wodna (szlak żeglugowy), przystosowana do dużego ruchu pojazdów;
inform., telekom. zestaw uzgodnień określających sposób nawiązywania i prowadzenia komunikacji w sieci komputerowej oraz w cyfrowej sieci telekomunikacyjnej;
psychol. umiejętność posługiwania się językiem odpowiednio do sytuacji społecznej i cech odbiorcy;
teoria oprac. przez J. Habermasa i przedstawiona w pracy Teoria działania komunikacyjnego (t. 1–2 1981, wyd. pol. t. 1 Racjonalność działania a racjonalność społeczna 1999, t. 2 Przyczynek do krytyki rozumu funkcjonalnego 2002), po co najmniej 20 latach poszukiwania warunków niezakłóconej komunikacji międzyludzkiej;
