jaskinia
Encyklopedia PWN
gwałtowne zaburzenie stanu równowagi we wnętrzu Ziemi, prowadzące do wyzwolenia się energii w postaci ciepła, fal sejsmicznych, ruchu skał i ich trwałych deformacji (np. spękania, szczeliny).
najdłuższa jaskinia w Boliwii, w Andach Środkowych, na północ od m. Potosí, w Parku Nar. Toro Toro;
archeol. kultura środkowej epoki brązu znana ze środkowych Niemiec (od ok. 1400 p.n.e. do pojawienia się Celtów);
Ural, Urạł,
góry w Rosji, między Zat. Bajdaracką (M. Karskie) na północy a środkowym biegiem rz. Ural na południu;
Vaucluse, Fontaine de
wywierzysko w południowo-wschodniej Francji, u podnóża płaskowyżu Vaucluse, 28 km na wschód od Awinionu;
[fątẹn dö woklụ̈z],
Verbicioara kultura
archeol. kultura wczesnej i środkowej epoki brązu, rozwijająca się gł. w Oltenii i na terenach północno-zachodniej Bułgarii;
[k. werbiczioạra],
