harmoniczną
Encyklopedia PWN
elektron. układ składający się z 2 jednakowych elementów (lub zespołów elementów) elektronicznych, połączonych i sterowanych w taki sposób, że przebiegi elektr. w parach symetrycznych punktów (gałęzi) układu mają identyczny kształt, lecz są przesunięte w fazie o 180°, a sygnał otrzymany na wyjściu układu jest pełnookresowym sygnałem sumacyjnym;
fiz. wielkość wprowadzana przy jednoczesnym rozpatrywaniu 2 przebiegów wielkości fiz., zmieniających się okresowo z taką samą częst., gdy jeden z przebiegów spóźnia się względem drugiego;
kompozytor włoski, ostatni z wielkich mistrzów tradycyjnej opery, czołowy przedstawiciel weryzmu.
rondo
muz. początkowo (XIII–XV w.) pieśń, zw. rondeau, jednogłosowa (rondellus) lub wielogłosowa, uprawiana przez truwerów i kompozytorów epoki średniowiecza; od XVIII w. instrumentalna forma muz., występująca bądź samodzielnie, bądź jako część (z reguły ostatnia) większych form, jak sonata, symfonia, koncert;
[fr. < łac. rotundus ‘okrągły’],
równania zawierające niewiadomą funkcję y = y(x) jednej zmiennej x, jej pochodne y(k)(x) różnych rzędów, jak też zmienną niezależną x;
