empirycznych
Encyklopedia PWN
ekon. oddziaływanie państwa na przebieg procesów gospodarczych w skali całej gospodarki narodowej.
zbiorcza nazwa obejmująca koncepcje społeczeństwa, kultury i historii stworzone w 3 ostatnich dziesięcioleciach XX w. przez takich autorów, jak: Z. Bauman, J. Baudrillard, M. Foucault, D. Harley, F. Jameson, J. Kristeva, J.-F. Lyotard.
pozytywizm
filoz. w wąskim rozumieniu — system filozoficzny (filozofii pozytywnej) A. Comte’a wyłożony w Cours de philosophie positive (t. 1–6 1830–42), w szerszym — jeden z głównych nurtów w filozofii XIX i XX w., wywodzący się z refleksji filozoficznej nad poznaniem naukowym oraz nad strukturą metodologiczną i osiągnięciami teoretycznymi i praktycznych nauk szczegółowych (zwłaszcza ścisłych).
[fr. positivisme < łac. positivus ‘oparty’, ‘uzasadniony’],
metodol. prawa nauk. opisujące prawidłowości zachodzące w warunkach niespotykanych w rzeczywistości lub dotyczące przedmiotów, których pewne cechy przyjmują nigdy nie zrealizowane w rzeczywistości wartości graniczne.
filoz., metodol. obiektywne, stale powtarzające się związki lub relacje cech i zdarzeń (stanów rzeczy, procesów) zachodzących w rzeczywistości;
nie ma jednej, powszechnie przyjętej definicji prawa, ponieważ zgoda na znaczenie tego terminu jest uzależniona od akceptowanego stanowiska filozoficznego.
