dysonans
Encyklopedia PWN
konsonans
muz. współbrzmienie 2 lub więcej dźwięków (k. harmoniczny: dwudźwięk lub akord konsonansowy) bądź następstwo 2 dźwięków (k. melodyczny) odbieranych i uznawanych w danej epoce za zgodne, harmonijne — w przeciwieństwie do dysonansu;
[łac. consonans ‘zgodnie brzmiący’],
rosyjski poeta, dramatopisarz, prozaik, wybitny przedstawiciel romantyzmu rosyjskiego.
motywacja
psychol. proces regulacji psychicznych, nadający energię zachowaniu człowieka i ukierunkowujący je; może mieć charakter świadomy lub nieświadomy.
[łac.],
Palestrina Giovanni Pierluigi da, ur. między 3 II 1525 a 2 II 1526, Palestrina k. Rzymu lub Rzym, zm. 2 II 1594, Rzym,
kompozytor włoski, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli szkoły rzymskiej.
żona Jerzego Kwiatkowskiego, historyk literatury polskiej;
