dipolem
Encyklopedia PWN
cząsteczka polarna, cząsteczka biegunowa, cząsteczka dipolowa, dipol,
cząsteczka utworzona z atomów o różnej elektroujemności, w której nastąpiło rozdzielenie ładunku dodatniego i ujemnego;
di-, dy-
pierwszy człon wyrazów złożonych mający znaczenie podwójny, dwukrotny, dwoisty;
[gr. di˜, dis˜, dis ‘dwa razy’],
diatermia
początkowo metoda leczn. polegająca na nagrzewaniu ciała za pomocą fal elektromagnetycznych o częst. radiowych, obecnie termin określający także generatory tych fal (stosowane w medycynie od 1928).
[gr. diá ‘przez’, thérmē ‘gorąco’],
samorzutny proces rozpadu cząsteczek elektrolitów (kwasów, zasad, soli) w roztworach na dodatnio i ujemnie naładowane cząstki, tj. jony;
obszar na granicy 2 faz, odznaczający się statystycznie nierównomiernym rozmieszczeniem elektronów lub jonów, takim, że warstwa o ładunku dodatnim przylega do warstwy o ładunku ujemnym, powodując powstawanie różnicy potencjałów.
rozchodzące się w przestrzeni zaburzenia pola elektromagnetycznego.
