dielektrykach
Encyklopedia PWN
ferryty
materiały magnet. — złożone tlenki metali zawierające tlenek żelaza Fe2O3;
[łac. ferrum ‘żelazo’],
fizyka
nauka o budowie oraz właściwościach materii i działających na nią siłach;
[gr. physikḗ ‘przyrodoznawstwo’ < phýsis ‘natura’, ‘przyroda’],
zjawiska elektr. zachodzące w ciałach pod wpływem padającego na nie promieniowania elektromagnetycznego (z zakresu opt.);
przejście elektronów w ciele stałym z pasma walencyjnego do pasma przewodnictwa, wywołane absorpcją promieniowania świetlnego;
zwiększenie się przewodnictwa elektrycznego półprzewodników i dielektryków zachodzące pod wpływem promieniowania elektromagnetycznego (z zakresu optycznego);
amerykański polityk, publicysta, filozof, wynalazca, jeden z największych uczonych XVIII w..
