dielektrykach
Encyklopedia PWN
substancje bardzo słabo przewodzące prąd elektr. (dielektryki), stosowane do izolowania przewodów (kabli), części maszyn i urządzeń elektrycznych.
elektrostatyka
fiz. dział elektrodynamiki zajmujący się badaniem zjawisk fizycznych zachodzących pod wpływem pola elektrostatycznego, czyli niezmiennego w czasie pola elektrycznego wytworzonego przez nieruchome ładunki elektryczne.
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, statikós ‘utrzymujący równowagę’],
zool. zmysł służący do odczuwania zmian rozkładu potencjałów elektrycznych na powierzchni ciała, występujący u niektórych ryb spodoustych oraz elektrycznych, a także u żyjących w mętnych, błotnistych wodach Afryki oraz Ameryki Południowej tzw. ryb słaboelektrycznych, jak mruki i pokrewne węgorzowi elektrycznemu gymnotowce;
kanał do prowadzenia w przestrzeni fali elektromagnetycznej wzdłuż określonej drogi;
ferroelektryczność
zespół właściwości niektórych dielektryków krystalicznych, zw. ferroelektrykami (segnetoelektrykami); właściwości te są skutkiem pojawiającej się w małych obszarach kryształu (w domenach elektrycznych) spontanicznej (samorzutnej) polaryzacji dielektr.;
[łac.-gr.],
dielektryki wykazujące właściwości ferroelektr.; ferroelektryczność.
