cyrkulacja
Encyklopedia PWN
geofizyka
nauka o Ziemi jako ciele fizycznym;
[gr. gḗ ‘ziemia’, physikḗ ‘przyrodoznawstwo’ < phýsis ‘natura’, ‘przyroda’],
pasaty
stałe wiatry w strefie międzyzwrotnikowej, wiejące od wyżów zwrotnikowych ku równikowej strefie zbieżności, z odchyleniem spowodowanym ruchem obrotowym Ziemi (siłą Coriolisa);
[hol.],
meteorol. ruchy powietrza w atmosferze ziemskiej mające składową pionową, skierowaną w górę (p.p. wstępujące) lub w dół (p.p. zstępujące).
Sargassowe, Morze, Sargasso Sea,
część otwartego Oceanu Atlantyckiego między 23° i 35°N oraz 68° i 30°W, wewnątrz wielkiej antycyklonalnej (na półkuli północnej zgodnie z ruchem wskazówek zegara) cyrkulacji wód;
ruch powietrza, przy którym prędkość przepływu i ciśnienie, a często inne wielkości charakteryzujące stan atmosfery ziemskiej (np. temperatura, wilgotność), podlegają nieustannym fluktuacjom w czasie i przestrzeni; t. w a.z. występuje zarówno w skali tysięcy km (np. wiatry i ruchy pionowe uczestniczące w ogólnej cyrkulacji atmosfery) setek km (wiatry i cyrkulacje towarzyszące wyżom i niżom atmosferycznym), kilku lub kilkunastu km (przepływy związane np. z burzami), setek i dziesiątek m (porywy i podmuchy wiatru), pojedynczych metrów czy nawet centymetrów.
prawo określające związek natężenia pola magnet. z natężeniem prądu elektr.;
