bezgotówkowe
Encyklopedia PWN
ekon. teoria głosząca neutralność pieniądza w stosunku do realnych zjawisk.
kredyt
ekon. pożyczka, transakcja polegająca na tym, że: jedna ze stron (wierzyciel lub kredytodawca) stawia do dyspozycji drugiej strony środki pieniężne, dobra realne bądź inne świadczenia albo zobowiązuje się pokrywać do określonej wysokości jej zadłużenie bądź wykonywać dyspozycje płatnicze; druga strona (dłużnik lub kredytobiorca) zwraca w ustalonych terminach równowartość wykorzystanych środków, a ponadto płaci kredytodawcy wynagrodzenie za korzystanie z tych środków w postaci oprocentowania (procent) liczonego proporcjonalnie do sumy i okresu wykorzystania kredytu; dla dłużnika otrzymanie kredytu oznacza powstanie zobowiązania (długu).
[łac. creditum ‘pożyczka’, ‘dług’],
ekon. jedna z podstawowych kategorii ekonomicznych, która wyłoniła się w rezultacie rozwoju społecznego podziału pracy oraz odejścia od gospodarki naturalnej i barteru.
trapezyci
w staroż. Grecji (począwszy od końca V w. p.n.e.) wekslarze, lichwiarze;
[gr.],
akredytywa
forma rozliczeń bezgotówkowych w obrocie krajowym i międzynarodowym za pośrednictwem banku, stosowana jako zabezpieczenie przysługującej wierzycielowi płatności;
[fr. accréditif],
ekon. pisemne zobowiązanie banku odbiorcy wobec dostawcy do zapłaty określonej kwoty za dokumenty złożone w ramach akredytywy, ściśle zgodne z jej warunkami, w czasie, trybie i na zasadach w niej określonych; forma rozliczeń bezgotówkowych stosowana w handlu zagranicznym.
