argumentem funkcji
Encyklopedia PWN
mat. funkcja, której wartości rosną w miarę wzrastania argumentu, tzn. z x1 < x2 wynika f(x1) < f(x2);
mat. dział analizy mat., który zajmuje się wyznaczaniem ekstremów i punktów kryt. funkcjonałów, tzn. wielkości zmiennych, definiowanych w taki sposób, że każdej funkcji u (lub krzywej, powierzchni itp.), należącej do ustalonej klasy, odpowiada liczba I[u], będąca wartością pewnej całki, np. (1) I[u] = ∫Ω F(x, u(x), Du(x))dx (rozpatruje się także zagadnienia wariacyjne, w których funkcja F zależy od pochodnych wyższych rzędów funkcji u).
inform. narzędzie do formułowania programów dla komputerów; jest językiem formalnym, którego składnia określa zasady zapisu programów (w sposób jednoznaczny i łatwy do analizy), a semantyka przypisuje programom ich interpretację (określa efekty działania programu zapisanego w języku programowania).
monotoniczność
mat. zgodność porządku w zbiorze argumentów jakiejś funkcji (w szczególności: ciągu, miary) i w zbiorze jej wartości;
[gr.],
log. procedura polegająca na ustaleniu funkcji f przyporządkowującej wszystkim symbolom danego języka wyrażenia danego języka i skończonym ciągom wyrażeń danego języka określone liczby ze zbioru liczb naturalnych;
mat. jedno z podstawowych pojęć matematyki, spotykane przede wszystkim w szeroko rozumianej analizie matematycznej i topologii; wyraża pojmowany intuicyjnie fakt zbliżania się jakiejś wielkości do ustalonej wartości.
