PISM
Encyklopedia PWN
pismo sylabiczne, pochodzące od spółgłoskowego pisma południowoarabskiego, które dotarło do Erytrei ponad 2500 lat temu;
poligr. najstarszy rodzaj pisma drukarskiego, w początkowym okresie rozwoju drukarstwa naśladujący odręczne pismo kodeksowe;
spółgłoskowo-samogłoskowe pismo alfabetyczne pochodzenia semickiego, używane przez Greków od przełomie X i IX w. p.n.e. (najstarsze znane teksty datuje się na VIII w.).
oryginalne pismo literowe, notujące także samogłoski, stworzone do zapisu języka używanego w starożytnym państwie Kusz (zwanym też Nubią) rozciągającym się od południowych granic starożytnego Egiptu do połączenia Białego i Błękitnego Nilu (w rejonie dzisiejszego Chartumu);
ogamiczne pismo
celtyckie pismo alfabetyczne o nieustalonym pochodzeniu (wskazuje się na związki z pismem etruskim i runami);
[staroirl. ogam ‘litera alfabetu ogamicznego’],
pismo alfabetyczne;
