meroickie pismo,
oryginalne pismo literowe, notujące także samogłoski, stworzone do zapisu języka używanego w starożytnym państwie Kusz (zwanym też Nubią) rozciągającym się od południowych granic starożytnego Egiptu do połączenia Białego i Błękitnego Nilu (w rejonie dzisiejszego Chartumu);
meroickie pismo
Encyklopedia PWN
wyparło w I w. p.n.e. wcześniej stosowane w inskrypcjach pismo i język egipski; nazwa pochodzi od stolicy państwa, Meroë; było używane do IV lub V w. n.e., także na papirusach; 23 znaki tego alfabetu były wzorowane na piśmie egipskim, ale miały odrębną wartość fonetyczną.
