LITWA
Encyklopedia PWN
niziny nadmor. rozciągające się od wschodnich wybrzeży Zat. Gdańskiej po Zat. Fińską, w Polsce, w obwodzie królewieckim (Rosja), na Litwie, Łotwie i w Estonii;
przedłużenie na wschód Pojezierzy Południowobałtyckich, w Polsce, na Litwie, Łotwie, Białorusi, w Estonii, w Rosji;
Wschodnioeuropejska, Nizina, ros. Wostọczno-Jewropiẹjskaja rawnịna, Rụsskaja rawnịna,
obszar nizinny we wschodniej Europie, w Rosji, na Białorusi i Ukrainie, Estonii, Łotwie, Litwie i Mołdawii, częściowo w Polsce (zachodni skraj pobrzeży i pojezierzy Wschodniobałtyckich, Wysoczyzn Podlasko-Białoruskich, Polesia, Wyż. Wołyńsko-Podolskiej);
część Pojezierza Litewskiego, w Polsce i na Litwie, między Równinami Wschodniobałtyckimi na północnym zachodzie a Równiną Augustowską na południu;
piechota polska utworzona 1578 w Koronie przez Stefana Batorego, 1592 –– na Litwie;
Wyłkowyszki, Vilkaviškis,
m. na Litwie, na Niz. Środkowolitewskiej, na północny zachód od Mariampola;
