na ziemiach polskich
Encyklopedia PWN
niemieckie akcje terrorystyczne stosowane podczas II wony światowej na ziemiach polskich głównie wobec ludności wsi, obejmujące masakry bez oszczędzania dzieci, kobiet i starców, wysiedlenia, deportacje do obozów, więzień i prac przymusowych, rabunek dzieci w celu germanizacji (dzieci rabunek), palenie zabudowań, grabieże i niszczenie mienia.
przemieszczenia ludności związane z przebiegiem działań wojennych, skutkami polityki ludnościowej państw okupacyjnych oraz decyzji mocarstw alianckich w sprawie powojennego ładu w Europie, podjętych na konferencji jałtańskiej i konferencji poczdamskiej, a także decyzjami władz polskich.
polityka Prus prowadzona w okresie zaborów, zmierzająca do rozpowszechnienia języka niemieckiego (państwowego), ewentualnie niemieckiej świadomości narodowej wśród mieszkańców ziem zajętych w wyniku rozbiorów Polski, a z upływem czasu — do wykorzenienia polskiej świadomości narodowej (wynarodowienia).
plebiscyty na ziemiach polskich 1920–21,
obejmowały tereny sporne między Polską a Niemcami, wyznaczone 1919 w wersalskim traktacie pokojowym — historyczne ziemie polskie podległe w ciągu paru wieków niemieckiej ekspansji i germanizacji, głównie Górny Śląsk, Warmię, Mazury i Powiśle
polityka rządu rosyjskiego prowadzona w okresie zaborów w celu wpojenia rosyjskiej kultury oraz świadomości narodowej ludności zamieszkującej ziemie zajęte w wyniku rozbiorów Polski; panował pogląd, że dialekty języków białoruskiego i ukraińskiego są regionalnymi odmianami języka rosyjskiego, wyznawcy prawosławia oraz katolicyzmu obrządku greckiego są Rosjanami, ludność polska, litewska i żydowska zaś powinna przyjąć język, kulturę i religię Rosjan.
wielkie wystąpienie przeciw systemowi politycznemu i ekonomicznemu oraz uciskowi narodowemu;
