żupy ruskie,
warzelnie i kopalnie soli na obszarach solonośnych Podkarpacia Wschodniego, od Tyrawy Solnej koło Sanoka przez Lacko, Starą Sól, Drohobycz, Stebnik, Kałusz, Dolinę do Kosowa koło Kołomyi;
żupy ruskie
Encyklopedia PWN
sól z salin halickich przywożono już w XI w. do Kijowa, sól drohobycką w XII w. do Sandomierza; po przyłączeniu tych ziem do Polski po 1340 większość żup ruskich aż do 1772 stanowiła przedsiębiorstwo królewskie, zarządzane przez żupnika; prywatne małe warzelnie nie odgrywały większej roli; do salin ruskich należało wiele wsi dających przedsiębiorstwu część robotników w ramach pańszczyzny; w końcu XVIII w. w 68 miejscowościach funkcjonowały 92 warzelnie, produkujące sól miałką oraz formowaną w stożkowate topki; produkcja soli w żupach ruskich była zawsze niższa niż w żupach krakowskich; wytwarzaną tam sól dostarczano głównie na Ruś Czerwoną, Podole, Wołyń, Ukrainę i Białoruś, w mniejszym stopniu do północno-zachodniej Polski (Wielkopolska, częściowo Mazowsze) i na ziemie litewskie.
