wojny śląskie

wojny śląskie 1740–63,

wojny między Prusami a Austrią o panowanie nad Śląskiem (austriacka wojna sukcesyjna 1740–48).

I wojna śląska (1740–42), rozpoczęta najazdem Fryderyka II Hohenzollerna na Śląsk; po opanowaniu większości ziem Śląska 1741 król pruski zawarł rozejm z Austrią; wyciągnąwszy z niego wszystkie korzyści, zerwał go i w przymierzu z Saksonią podjął działania na Morawach i w Czechach, zakończone pokojem wrocławsko-berlińskim 1742; Prusy uzyskały większą część Śląska z ziemią kłodzką, przy Austrii pozostały księstwa cieszyńskiego, opawskie i część karniowskiego.

II wojna śląska (1744–45), podjęta przez Fryderyka II zagrożonego sukcesami austriackimi w wojnie sukcesyjnej; Saksonia (za cenę przyznania jej północnej części Dolnego Śląska) wystąpiła po stronie Austrii; Polska pozostała neutralna; klęska króla pruskiego w Czechach ułatwiła zawarcie przymierza między Austrią, Saksonią, Wielką Brytanią i Holandią; VI 1745 Fryderyk II rozbił przeciwników pod Dobromierzem, na Łużycach odniósł zwycięstwo pod Kotliskami (XII 1745); zmusiło to Sasów i Austriaków do zawarcia pokoju (XII 1745 w Dreźnie), który potwierdził postanowienia traktatu wrocławsko-berlińskiego.

III wojna śląska (1756–63) siedmioletnia wojna; opanowanie bogatego Śląska ułatwiło Prusom sięgnięcie po przewodnictwo w Rzeszy; odebranie go Habsburgom sprowadziło Prusy na tory trwającego do 1866 konfliktu z Austrią, bezpośrednią konsekwencją były pruskie plany aneksji Saksonii.