włoska kampania,
operacje wojsk aliantów zachodnich przeciwko wojskom niem. we Włoszech w czasie II wojny światowej (3 IX 1943–2 V 1945);
włoska kampania
Encyklopedia PWN
poprzedzone operacją sycylijską (VII–VIII 1943), rozpoczęte lądowaniem w południowych Włoszech wojsk 15. Grupy Armii (amer. 5. armia i bryt. 8. armia) pod dowództwem gen. H.R. Alexandra. W tym czasie Niemcy utworzyli we Włoszech Grupę Armii „C” (dow. A. Kesselring); po zdobyciu Foggi (27 IX) przez Brytyjczyków i odparciu przez Amerykanów niem. przeciwuderzeń na przyczółek pod Salerno wojska niem. opuściły Neapol i Kapuę, następnie wycofały się na linię Gustawa, w tym też czasie rozpoczęły ewakuację Sardynii (19 IX), Korsykę wyzwolili powstańcy i oddziały fr. (lądujące w pocz. X 1943). Od pocz. 1944 do maja — walki o przełamanie linii Gustawa z udziałem II Korpusu Pol. (bitwa o Monte Cassino); 4 VI 1944 wojska alianckie wkroczyły do Rzymu, ok. 25 VII osiągnęły linię Ankona (zdobyta 18 VII przez Polaków)–Sansepolcro–rz. Arno, w połowie sierpnia podeszły do umocnień linii Gotów, a po jej przełamaniu (od października) w części środkowej i wschodniej osiągnęły linię Rawenna–Faenza–Vergato; w ostatniej fazie kampanii włoskiej, od 9 IV 1945, zdobyto Bolonię (21 IV, z udziałem Polaków), sforsowano Pad (24 IV) i zajęto Weronę; działaniom tym towarzyszyło powstanie kierowane przez wł. ruch oporu; na początku maja resztki wojsk niem. skapitulowały.
