wiąz, Ulmus,
rodzaj roślin okrytozalążkowych, drzewiastych z rodziny wiązowatych;
wiąz
Encyklopedia PWN
20–45 gat. drzew, rzadko krzewów, występujących w strefie umiarkowanej półkuli północnej; liście często asymetryczne, ząbkowane, dość sztywne; kwiaty drobne z niepozornym okwiatem, zebrane w pęczkach, rozwijają się przed liśćmi; owoce — drobne orzeszki, otoczone wokół owalnym skrzydełkiem; w Polsce 3 gat.: wiąz polny (wiąz pospolity), U. minor (U. carpinifolia, U. campestris), rosnący na niżu, rzadziej na pogórzu, dobrze znosi suszę, dawniej sadzony często w formie strzyżonych żywopłotów i szpalerów; wiąz górski, brzost (ta nazwa może oznaczać także inne gat. wiązu), U. glabra, o dużych, szorstkich liściach, rosnący w lasach nizinnych i górskich (po regiel dolny); wiąz szypułkowy, limak, U. laevis, pospolity w lasach liściastych na niżu, o liściach bardzo niesymetrycznych u nasady i owocach zwisających na długich szypułkach; drewno ich jest twarde, ciężkie, trudno łupliwe, cenione w budownictwie wodnym i meblarstwie; wyhodowano liczne odmiany ozdobne. Wiąz do niedawna powszechnie stosowano jako cenne drzewa alejowe, parkowe i w zadrzewieniach; ob. ograniczono ich sadzenie ze względu na rozprzestrzenianie się naczyniowej choroby wiązu; odporny na nią jest wiąz syberyjski, U. pumila, pochodzący z północnych Chin i wschodniej Syberii.
