węgloazotowanie

węgloazotowanie,

obróbka cieplno-chemicznapolegająca na dyfuzyjnym nasycaniu warstwy powierzchniowej przedmiotów stalowych węglem i azotem.

Rozróżnia się w. wysokotemperaturowe (w temp. 800–950°C), w którym dominuje dyfuzja węgla, i w. niskotemperaturowe (w temp. 500–600°C), w którym dominuje dyfuzja azotu; zależnie od sposobu przeprowadzania procesu w. dzieli się na gazowe (np. w mieszaninie gazu miejskiego i 20–30% amoniaku) i kąpielowe (w roztopionych solach zawierających zwykle cyjanek sodu, cyjanek potasu, węglan sodu oraz chlorki sodu i baru). W. niskotemperaturowe stosuje się do narzędzi ze stali szybkotnących jako końcową operację (po obróbce cieplnej) w celu podwyższenia twardości, odporności na ścieranie, a także żaroodporności. W. wysokotemperaturowe stosuje się do wszelkiego rodzaju części maszyn ze stali konstrukcyjnych, a ostateczne właściwości warstwy powierzchniowej (twardość, odporność na ścieranie) uzyskuje się dopiero po odpowiedniej obróbce cieplnej (hartowanie i niskie odpuszczanie). W praktyce w. najczęściej przeprowadza się w kąpielach zawierających, zależnie od wymaganej aktywności, 7–70% cyjanków (dawniej zw. cyjanowaniem), w czasie od kilkunastu min do kilku godz.; grubość warstwy nasyconej waha się od kilku setnych do kilku dziesiątych mm; wadą w. kąpielowego jest trujące działanie cyjanków.