teologia apofatyczna
 
Encyklopedia PWN
teologia apofatyczna
[gr. apophatikós ‘przeczący’],
teologia posługująca się w dociekaniach metodą negacji, antynomii, paradoksu i refleksją nad doświadczeniami mistycznymi;
podstawowym założeniem teologii apofatycznej jest to, że natura Boga i tajemnice wiary są niepoznawalne na drodze rozumowej; w chrześcijaństwie rozwinięta przez Pseudo-Dionizego; rozpowszechniona zwłaszcza w Kościołach wschodnich, stanowi uzupełnienie teologii katafatycznej (w tradycji chrześcijaństwa zachodniego zwana teologią afirmatywną), posługującej się dyskursem racjonalistycznym; teologia apofatyczna występowała także w różnych formach w Kościele zachodnim (święty Augustyn, święty Anzelm, Jan Szkot Eriugena, Mikołaj z Kuzy, w mistyce niemieckiej: J. Boehme, Angelus Silesius, Mistrz Eckhart, J. Tauler) pod nazwą teologii negatywnej; współcześnie postulowana przez P. Tillicha.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia