synchronizacja

synchronizacja

[gr.],

doprowadzenie 2 lub więcej zjawisk, przebiegów wielkości fiz., procesów itp. do stanu zgodności w czasie.

Stosowana w procesach technol. (np. s. dopływu elementów na stanowisko montażowe), podczas montażu filmów, przy przesłaniu sygnałów w telekomunikacji. Istotną rolę odgrywa s. prądnic, związana z przyłączaniem prądnicy synchronicznej (maszyna synchroniczna) do sieci elektroenerg., do której są podłączone inne prądnice synchroniczne; polega na doprowadzeniu przyłączanej prądnicy do takiego stanu, w którym wystąpi pełna zgodność wartości częst. i faz napięcia, wytwarzanego przez prądnicę i występującego w sieci; przeprowadzana najczęściej automatycznie, niekiedy ręcznie.

W telekomunikacji s. jest procesem utrzymywania zgodności (współbieżności) przebiegów elektr. w urządzeniach nadawczych i odbiorczych. Najczęściej jest uzyskiwana w wyniku przesyłania specjalnych sygnałów synchronizacyjnych; np. sygnał docierający do odbiornika telew. zawiera impulsy synchronizacyjne, które po wyodrębnieniu są kierowane do generatorów układów odchylania i zapewniają uzyskanie obrazu odpowiadającego obrazowi nadawanemu; w cyfrowych sieciach telekomunik. s. urządzeń uzyskuje się poprzez przekazywanie wplecionego w strumień transmitowanych danych ciągu symboli (tzw. kod synchronizacji) lub poprzez rozsyłanie do węzłów sieci telekomunik. (za pośrednictwem wydzielonej sieci synchronizacyjnej) sygnału z pierwotnego zegara odniesienia PRC (ang. Primary Reference Clock) o wysokiej stabilności i niezawodności.