stal damasceńska,
stal węglowa (1,2–1,8% węgla), specjalnie hartowana;
stal damasceńska
Encyklopedia PWN
wytwarzana (już we wczesnym średniowieczu) przez wielokrotne zgrzewanie kuźnicze (ogrzewanie do białego żaru i kucie na gorąco) splecionych prętów stalowych o różnej zawartości węgla; trawienie w kwasach powierzchni wyrobów ze stali damasceńskiej ujawniało charakterystyczne rozłożenie jej składników strukturalnych i dawało dodatkowy efekt — piękne wzory na powierzchni wyrobu. Stal damasceńska odznaczała się dużą giętkością, odpornością na korozję i dużą — jak na owe czasy — zdolnością tnącą; była stosowana gł. do wyrobu broni siecznej (szable zw. damascenkami). Sposób wytwarzania stali damasceńskiej został wynaleziony w Indiach i udoskonalony przez Arabów (wytwórnie szabel powstały w Syrii, w Damaszku, stąd nazwa) i przez nich rozpowszechniony w Europie (pocz. XV w.).
