skóra

skóra,

techn. skóry zwierzęce, gł. ssaków, stosowane jako surowiec przem.;

rozróżnia się skóręsurową — oddzieloną po uboju od tuszy zwierzęcia skórę wraz z przyległymi do niej tkankami i owłosieniem, oraz skórę wyprawioną (gotarg) — produkt końcowy wyprawy skór W garbarstwie procesom wyprawy poddaje się najczęściej skóry bydlęce, cielęce, świńskie, owcze i kozie, rzadziej końskie, a na wyroby luksusowe — także skóry gadów, płazów, ryb. Podstawowym surowcem dla futrzarstwa są skóry futerkowe owcze, jagnięce oraz skóry zwierząt futerkowych hodowanych na fermach (lisów, nutrii, norek itp.), skóry zwierząt łownych są przerabiane sporadycznie.

Po zdjęciu ze zwierzęcia skórę konserwuje się, następnie poddaje procesowi wyprawy (wyprawa skór(. Głównymi właściwościami skóry wyprawianej są: dobra przepuszczalność pary wodnej i powietrza, zdolność pochłaniania pary wodnej z wilgotnej atmosfery, a następnie jej wydalania, dobra wytrzymałość na rozciąganie i rozdzieranie, mały współczynnik przewodzenia ciepła, małe różnice między wytrzymałością oraz wydłużeniem na sucho i na mokro. Skóra wyprawiona ma lico naturalne lub sztuczne (uzyskane przy wykańczaniu) bądź jest pozbawiona lica przez obróbkę mech. (np. szlifowanie). Właściwości skóry wyprawionej czynią ją bardzo dobrym materiałem na wierzchy obuwia, odzież i rękawiczki, galanterię, artykuły siodlarsko-rymarskie, techn., obicia mebli i siedzeń samochodowych. Głównymi eksporterami skór surowych i częściowo wyprawionych (wet-blue, crust) są: kraje Ameryki Południowej, Ameryki Północnej, Australia, Nowa Zelandia, RPA, Indie. Polskie garbarstwo wykorzystuje krajowe skóry świńskie, cielęce i bydlęce, większość zaś skór kozich i część bydlęcych pochodzi z importu. Zależnie od zastosowanego surowca i sposobu wyprawy rozróżnia się wiele odmian skór wyprawionych (np.: boks, blank, glacé, ircha, jucht, nubuk, safian, szewro, szewret, welur, zamsz).