skazy krwotoczne

skazy krwotoczne,

zwiększona skłonność do krwawień samoistnych lub pourazowych;

rozróżnia się: skazy krwotoczne naczyniowe, płytkowe i osoczowe; skazy krwotocznenaczyniowe są wynikiem zwiększonej przepuszczalności i łamliwości naczyń krwionośnych; mogą być nabyte (np. wywołane zakażeniami, chorobami naczyń, zatruciem, napromieniowaniem) lub wrodzone; skazy krwotoczne płytkowe są wywołane niedoborem płytek krwi (małopłytkowość) w wyniku niedostatecznego ich wytwarzania w szpiku kostnym bądź zwiększonego niszczenia we krwi obwodowej lub śledzionie, jak również niepełną ich wartością (niesprawność płytkowa); najczęściej występuje jako małopłytkowość polekowa lub samoistna autoimmunologiczna; niesprawności płytkowe najczęściej są dziedziczne; skazy krwotoczne osoczowe powstają na skutek niedoborów osoczowych czynników krzepnięcia; do najbardziej znanych skaz krwotocznych osoczowych wrodzonych należą: hemofilia A (niedobór czynnika VIII) i B (niedobór czynnika IX) oraz choroba Willebranda, tzw. pseudohemofilia (brak czynnika biorącego udział w powstawaniu czynnika VIII); nabyte skazy krwotoczne osoczowe są związane z niedoborem wit. K i upośledzeniem syntezy protrombiny; najczęstsze to czarna choroba noworodków i skaza krwotoczna w przebiegu chorób wątroby i zakażeń. Leczenie skazy krwotocznej zależy od rodzaju choroby, najczęściej polega na uzupełnianiu niedoborów czynników powodujących chorobę, przetaczaniu masy płytkowej czy usunięciu przyczyny choroby (np. w skazie krwotocznej polekowej).