sieroca choroba

sieroca choroba,

med. zespół objawów zaburzeń czynnościowych w rozwoju małego dziecka (do 5. roku życia), uwarunkowany niezaspokojeniem jego potrzeb emocjonalnych;

obejmuje sferę psychiczną (apatia, autostymulacja), kontaktów społ. (obojętność, lęk lub agresja) i somatyczną (utrata wagi, wymioty, osłabienie odporności na zakażenia, w skrajnych przypadkach śmierć); długo trwająca może doprowadzić do poważnych zaburzeń w rozwoju: umysłowym, więzi emocjonalnych, tożsamości; obserwowana u dzieci hospitalizowanych lub wychowywanych w środowisku pozarodzinnym; po raz pierwszy została opisana przez R. Spitza (1946) pod nazwą depresji anaklitycznej, następnie J. Robertsona (1953) pod nazwą hospitalizmu; szczegółowej analizy jej objawów, przebiegu i mechanizmów psychol. dokonał J. Bowlby (1951).