satelitarna stacja naziemna
 
Encyklopedia PWN
satelitarna stacja naziemna,
radiowe urządzenie nadawczo-odbiorcze (radiostacja), umieszczone na powierzchni Ziemi (lub w atmosferze ziemskiej), stanowiące część systemu radiokomunikacji;
połączenie między satelitarnymi stacjami naziemnymi odbywa się za pośrednictwem satelity telekomunikacyjnego. Zadaniem satelitarnej stacji naziemnej jest przesyłanie informacji między abonentami systemów radiokomunikacji satelitarnej, a także abonentami współpracujących z nimi systemów naziemnych (np. publicznej sieci telefonicznej, telewizji satelitarnej); najprostsze, zwykle ruchome (przenośne, kieszonkowe) satelitarne stacje naziemne abonenckie, służą do bezpośredniej obsługi ich użytkowników; natomiast satelitarne stacje naziemne stacjonarne obsługują licznych użytkowników, np. abonentów krajowego lub międzynar. systemu telekomunik., albo pełnią funkcje zarządzania systemem radiokomunikacji satelitarnej. Satelitarne stacje naziemne zwykle pracują na kilku częst. (kanałach) w ramach pasma częst. radiowych, przydzielonych danemu systemowi radiokomunikacji satelitarnej. Ze względu na miejsce zainstalowania rozróżnia się satelitarne stacje naziemne: lądowe, mor. (okrętowe), lotnicze. W rozsiewczej radiokomunikacji satelitarnej (radiofonii, telewizji) są stosowane satelitarne stacje naziemne nadawcze, przesyłające programy radiofoniczne lub telew. do abonentów za pośrednictwem satelitów (bezpośrednio lub za pomocą sieci kablowej, współpracującej z satelitami).
W Polsce, w Centrum Usług Satelitarnych w Psarach-Kątach działa kilkanaście stacji naziemnych, m.in. systemów: Intersputnik, Intelsat, Eutelsat i Inmarsat (Telekomunikacja Polska SA — Centrum Usług Satelitarnych „TP SAT”).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia