provocatio ad populum
w staroż. Rzymie w czasach republiki prawo do odwołania się do ludu obywatela skazanego na śmierć przez konsula lub dyktatora na mocy coercitio (władzy stosowania przymusu);
[łac., ‘odwołanie się do ludu’],
provocatio ad populum
Encyklopedia PWN
wg tradycji ustawę o p. ad p. wniósł 509 p.n.e. Poplikola; w późnej republice to podstawowe prawo obywateli obchodzono nadzwyczajnymi sądami ustanowionymi z zalecenia senatu, a po prawnym zabronieniu tej praktyki — procedurą senatus consultum; za cesarstwa przeszła na cesarza.
