politonalność

politonalność,

muz. jednoczesne występowanie w utworze muz. układów dźwiękowych przynależnych do 2 (bitonalność) lub więcej tonacji, względnie trybów;

politonalność rozwinęła się na pocz. XX w. (B. Bartók Bagatele 1908); przykładem dojrzałej politonalności jest finał I Kwartetu smyczkowego op. 37 K. Szymanowskiego, w którym kompozytor zestawił 4 tonacje (C-dur, Es-dur, Fis-dur i A-dur); politonalność była próbą wzbogacenia systemu dur-moll; w rzeczywistości przyczyniła się do jego rozkładu, doprowadzając do zatarcia różnicy między tak podstawowymi kategoriami systemu, jak konsonans i dysonans.