pogłos

pogłos,

fiz. zjawisko przedłużania czasu trwania dźwięku (zanikającego po wyłączeniu źródła dźwięku w przestrzeni ograniczonej, np. w pomieszczeniu zamkniętym czy na placu otoczonym budynkami), spowodowane wielokrotnymi odbiciami fal dźwiękowych, które dochodzą do słuchacza w czasie krótszym niż 70 ms i nie są rozróżniane jako echo.

Miarą pogłosu jest czas jego trwania, określony jako czas, po którego upływie — licząc od chwili wyłączenia źródła dźwięku — natężenie dźwięku zmaleje o 60 dB; czas pogłosu jest jedną z podstawowych wielkości określających warunki akustyczne w salach koncertowych, teatrach, studiach radiowych i in; zbyt długi — powoduje zamazywanie następujących po sobie dźwięków, zbyt krótki — nie daje wrażenia pełni brzmienia (powiązania ze sobą dźwięków); jego optymalna wielkość zależy od objętości i przeznaczenia sali; dla uzyskania odpowiedniego czasu pogłosu stosuje się specjalnie rozwiązania konstrukcyjne i materiały dźwiękochłonne. Sztuczny pogłos (np. w nagraniach dźwiękowych) wytwarza się przez odpowiednią elektroniczną obróbkę (także cyfrową) sygnałów — opóźnianie i sumowanie.