echo akustyczne
 
Encyklopedia PWN
echo akustyczne,
wrażenie słuchowe (lub zmierzony sygnał) wywołane przez powracający impuls fali sprężystej odbitej od przeszkody, dochodzące do obserwatora (lub odbiornika) z takim opóźnieniem czasowym, które pozwala na odróżnienie go od impulsu fali bezpośredniej;
wrażenie echa akustycznego w powietrzu (fala dźwiękowa odbita od ściany lasu, gór, budynków) powstaje — ze względu na właściwości słuchu (Haasa prawo) wówczas, gdy odstęp czasu między wysłaniem fali i jej powrotem jest większy niż 0,05–0,06 s, tzn. odległość między źródłem dźwięku a przeszkodą jest większa od ok. 17 m. W pomieszczeniach zamkniętych poszczególne odbicia (echo) następują po sobie tak często, że zlewają się w jedno wrażenie słuchowe zwane pogłosem lub rewerberacją; przy słuchaniu mowy lub muzyki echo akustyczne jest zjawiskiem niepożądanym (może ono wystąpić np. w dużych pomieszczeniach zamkniętych, jak sale koncertowe, kina, teatry itd.). Zmniejszenie echa akustycznego uzyskuje się przez odpowiedni dobór wymiarów i kształtów sal, właściwy rozkład materiałów dźwiękochłonnych itp.; gładkie, równoległe ściany powodują powstawanie echa wielokrotnego, tzw. trzepoczącego (flutter echa). Zjawisko echa akustycznego znalazło zastosowanie m.in. w echolokacji, defektoskopii, medycznej diagnostyce ultradźwiękowej, do pomiaru odległości (dalmierz).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia