planowanie przestrzenne

planowanie przestrzenne,

urb. działalność mająca na celu planowe zagospodarowanie przestrzeni;

tworzenie warunków do rozwoju produkcji i wszechstronnego zaspokajania potrzeb ludności połączone z dbałością o racjonalne gospodarowanie środowiskiem przyrodniczym i ochronę wartości kulturowych. W planach zagospodarowania przestrzennego ustala się przeznaczenie i sposób wykorzystania terenów na poszczególne cele, z uwzględnieniem przyszłych potrzeb społeczeństwa. Miejscowe planowanie przestrzenne (tradycyjnie zwane również urbanistyką) dotyczy obszaru miasta, osiedla, wsi, ich części lub zespołów. Regionalne planowanie przestrzenne dotyczy większych obszarów. W niektórych krajach (np. w Holandii) są sporządzane także plany zagospodarowania przestrzennego całego kraju. Planowanie przestrzenne jest złożoną dyscypliną naukową, korzysta z pomocy wielu nauk (np. architektury, demografii, ekologii, ekonomii, fizjografii, geografii gospodarczej, socjologii) oraz wielu dziedzin techniki.