nowa ekonomia keynesistowska,
nurt keynesizmu, rozwijający się od połowy lat 80. XX w., po ataku na ekonomię keynesistowską zwolenników monetaryzmu i neoklasycznej szkoły w ekonomii.
nowa ekonomia keynesistowska
Encyklopedia PWN
Jednym z głównych zarzutów wobec keynesizmu był brak solidnych podstaw mikroekonomicznych wysuwanych hipotez na temat zachowania się gospodarki w makroskali; dlatego jednym z najważniejszych celów badawczych nowej ekonomii keynesisowskiej jest wyjaśnienie — na poziomie zachowań gospodarstw domowych i przedsiębiorstw — przyczyn niskiej elastyczności płac i cen oraz cyklicznych wahań wielkości makroekonomicznych; poszukiwanie podstaw mikroekonomicznych obejmuje 3 podstawowe obszary badawcze: 1) hipotezę płac wpływających na efektywność (ang. efficiency wage hypothesis); 2) koncepcję kosztów zmiany cen (tzw. menu costs) i niepełnej racjonalności (ang. near-rationality); 3) zagadnienie niedoskonałości rynków finansowych i racjonowania kredytu. W szerszym rozumieniu do nowej ekonomii keynesisowskiej zalicza się również koncepcję niezsynchronizowanych kontraktów płacowych, koncepcję kontraktów nieformalnych oraz hipotezę histerezy. Nowa ekonomia keynesisowska kładzie duży nacisk na rolę niedoskonałej konkurencji w wyjaśnieniu keynesowskiego efektu mnożnikowego oraz możliwości powstawania w gospodarce tzw. defektu koordynacyjnego, oznaczającego możliwości występowania stanów równowagi przy niepełnym wykorzystaniu czynników produkcji. W porównaniu z tradycyjnym keynesizmem ważną cechą nowej ekonomii keynesisowskiej jest wykorzystanie hipotezy oczekiwań racjonalnych, wyraźne rozróżnienie między nominalną i realną sztywnością płac i cen oraz przesunięcie akcentu z analizy rynku pracy na rynek produktów. Najbardziej znanymi przedstawicielami nowej ekonomii keynesisowskiej są G. Akerlof, L. Ball, L. Cooper, N.G. Mankiw, D. Romer, J.E. Stiglitz oraz J. Yellen.
Andrzej Wojtyna
