mezolit
 
Encyklopedia PWN
mezolit
[gr. líthos ‘kamień’],
archeol. środkowa epoka kamienia następująca bezpośrednio po paleolicie (od ok. 8200 p.n.e.) i poprzedzająca neolit.
Okres przejściowy między gospodarką łowiecko-zbieracką (typu paleolitycznego) i rolniczo-hodowlaną (typu neolitycznego); początki mezolitu przypadają na schyłek epoki plejstocenu (ok. XI tysiąclecia p.n.e. na Bliskim Wschodzie i ok. połowy IX tysiąclecia p.n.e. na terenach Niżu Środkowoeuropejskiego); datę końcową zaś wyznacza moment pojawienia się elementów gospodarki wytwarzającej, co najwcześniej nastąpiło na Bliskim Wschodzie (ok. VII tysiąclecia p.n.e.); mezolityczne zespoły krzemienne charakteryzują się znacznym udziałem zminiaturyzowanych i często zgeometryzowanych form narzędzi (tzw. zbrojniki mikrolityczne). Okres mezolitu najlepiej jest zaznaczony na terenach europejskich, zwłaszcza w strefie niżowej, gdzie gromady paleolityczne, zamieszkujące dotąd strefę plejstoceńskiej tundry lub lasotundry, musiały się przystosować do bytowania w zwartych formacjach leśnych wczesnego holocenu; pierwsze społeczności uprawiające gospodarkę rolniczo-hodowlaną pojawiły się na tych obszarach dopiero ok. V tysiąclecia p.n.e. (według datowania izotopowego metodą węglową), a dalszych tysiąc lat musiało upłynąć, nim uformowały się tu wyraźnie neolityczne ugrupowania miejscowe. W mezolicie europejskim wydziela się 3 główne zespoły kultur mezolitycznych: zachodni krąg, północny krąg, północno-wschodni krąg.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia