epipaleolit
 
Encyklopedia PWN
epipaleolit
[gr.],
archeol. termin o znaczeniu lokalnym oznaczający okres w prahistorii oddzielający górny paleolit od neolitu;
stosowany gł. w basenie M. Śródziemnego, zależnie od obszaru i szkoły badawczej ma bardzo różny zakres znaczeniowy; na Bliskim Wschodzie, a w szczególności w Lewancie, oznacza okres od XV do IX tysiąclecia p.n.e. i obejmuje kultury: kulturę natufską i kulturę zarzyjską; w systemie periodyzacyjnym Afryki Północnej jest datowany od XI–X do V tysiąclecia p.n.e. i obejmuje kulturę ibero-mauretańską, kulturę kapską typową i tzw. kapską górną (kapska kultura) oraz pokrewne przemysły dorzecza Nilu; w Europie Południowej jest lokalnym synonimem mezolitu i trwa od ok. 8000 do 6000 lat p.n.e.; odróżnienie nazewnicze od mezolitu ma wg niektórych badaczy podkreślić, iż wczesnoholoceńskie kultury Europy Południowej stanowiły bezpośrednią kontynuację kultur schyłku plejstocenu, w przeciwieństwie do północy kontynentu, a szczególnie niżu eur., gdzie ta kontynuacja na przełomie plejstocenu i holocenu albo nie istniała, albo też się nie zaznaczyła w materiale archeologicznym.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia