merynosy
 
Encyklopedia PWN
merynosy
[hiszp.],
rasy owiec typu wełnistego;
dają wełnę (4,5–7 kg rocznie) bardzo cienką, jednolitą, karbikowatą naturalnie falistą, tworzącą runo zamknięte; mają konstytucję delikatną i późno dojrzewają; pochodzą prawdopodobnie od owiec cienkorunnych, znanych w starożytności, sprowadzonych najpierw na Płw. Iberyjski, później (XVIII w.) do innych krajów eur. i na inne kontynenty; wyhodowano różne miejscowe rasy merynosów: elektorały — w Niemczech, negretti — w Austrii, rambujety — we Francji (sprowadzone też do Polski). Główne ośr. hodowli merynosów istnieją obecnie na obszarach pastwiskowych Australii, południowej Afryki i obu Ameryk; w Europie — gł. na Węgrzech. Merynosy odegrały dużą rolę w wytwarzaniu nowych ras owiec nizinnych i ulepszaniu prymitywnych owiec miejscowych.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia