łubin, Lupinus,
rodzaj z rodziny bobowatych (motylkowatych);
łubin
Encyklopedia PWN
ok. 250 gat. przeważnie jednorocznych lub wieloletnich roślin zielnych, rosnących dziko w Europie, Afryce, Ameryce Południowej i Północnej, Azji; korzeń palowy dł. do 2 m, z brodawkami korzeniowymi (wiązanie azotu atmosferycznego); liście dłoniaste, złożone z 5–15 wydłużonych listków; kwiaty zebrane w sztywne grona; owoc — strąk; części nadziemne, zwłaszcza nasiona, zawierają, oprócz białka (38–50%) i tłuszczów (5–20%), szkodliwe dla organizmu (gorzkie) alkaloidy. Łubin jest uprawiany już od czasów staroż. jako roślina leczn. i jadalna (nasiona po odgoryczeniu mielono na mąkę), w środkowej i północnej Europie (od poł. XIX w.) na zielony nawóz; także cenna roślina pastewna (niskoalkaloidowe odmiany hod.); najczęstsze gat. jednoroczne: łubin żółty, L. luteus, wysokość do 60 cm, o żółtych, pachnących kwiatach, ułożonych w okółkach; ma bardzo małe wymagania glebowe, udaje się na glebach piaskowych, gdzie bywa gł. źródłem białka; łubin wąskolistny, L. angustifolius, o kwiatach drobnych, białych, różowych, niebieskich lub fioletowych; łubin biały, L. albus, wys. 1–2 m, kwitnący biało lub niebiesko, o dużych, spłaszczonych strąkach; ponadto łubin trwały (łubin wieloletni), L. polyphyllus, bylina o licznych odmianach ozdobnych (duże kwiatostany różnej barwy), wysiewana też w lasach na paszę dla zwierzyny.
