liturgia syro-orientalna

liturgia syro-orientalna,

ogólna nazwa obrzędów liturgicznych ukształtowanych w Chaldei na tradycjach syryjskich, perskich i chaldejskich;

początki liturgii syro-orientalnej sięgają II–III w., gdy w Mezopotamii pod wpływem zwyczajów żydowskich powstawał nowy ryt liturgiczny, widoczny w najstarszej anaforze (kanonie mszalnym) Addaja i Mariego; na dalszy rozwój liturgii syro-orientalnej wpłynęła hymnografia z Edessy, poprawiona później przez Efrema Syryjczyka; liturgia syro-orientalna zawiera epiklezę (modlitwę wzywania Ducha Świętego) oraz modlitwę eucharystyczną; jest celebrowana w Kościołach: nestoriańskim, syromalabarskim i maronickim; charakterystyczną cechą jest brak czytań biblijnych (z wyjątkiem triduum paschalnego) i bogactwo hymnów; przekład polski w Wieczerzy mistycznej (1988).