len, Linum,
rodzaj z rodziny lnowatych (wydzielonej z rodziny liliowatych);
len
Encyklopedia PWN
ok. 200 gat. jednorocznych roślin zielnych lub bylin, pochodzenia śródziemnomor.; w Polsce dziko rośnie 7 gat.; najpospolitszy (na łąkach i pastwiskach) len przeczyszczający (len łąkowy), L. catharticum, o właściwościach przeczyszczających i odrobaczających; len żółty (len złocisty), L. flavum, o żółtych kwiatach, i len wielkokwiatowy, L. grandiflorum, o czerwonych kwiatach, bywają użytkowane jako rośliny ozdobne. Powszechnie uprawiany na wszystkich kontynentach, w klimacie chłodnym i umiarkowanym jest len zwyczajny (len siewny), L. usitatissimum, jednoroczna jara (niekiedy ozima) roślina oleista i włóknodajna; liście drobne, lancetowate, kwiaty niebieskie, niekiedy białe; owoc — pięciokomorowa torebka z 10–12 płaskimi nasionami, tzw. siemię lniane, o właściwościach leczn. (lek śluzowy, powlekający); nasiona, zwłaszcza lnu oleistego, są surowcem do otrzymywania oleju lnianego — jadalnego i przem.; makuchy pozostałe po wytłoczeniu oleju stanowią cenną paszę (gł. dla bydła); łodygi lnu włóknistego (wys. 70–120 cm, słabo rozgałęzione) służą do wyrobu włókna (len, włók.). Zbiór słomy lnu włóknistego (w okresie żółknięcia liści) 3–6 t/ha, nasion 0,4–1 t/ha; zbiór nasion lnu oleistego (w okresie ich brunatnienia) 0,6–2,8 t/ha, słomy do 4 t/ha. Len na włókno był uprawiany już 7 tys. lat temu.
