legitymizm
doktryna polit., występująca gł. w 1. poł. XIX w., opierająca się na założeniu, iż „prawa historyczne” dynastii są nienaruszalne;
[fr. < łac.],
legitymizm
Encyklopedia PWN
sformułowana po raz pierwszy 1814 we wstępie do karty konstytucyjnej Ludwika XVIII; legitymizm służył restauracji absolutyzmu w 1. poł. XIX w. i miał być podstawą porządku Świętego Przymierza; legitymistami nazywano we Francji po 1830 zwolenników usuniętej starszej linii Burbonów, w Hiszpanii od 1833 — zwolenników pretendenta do tronu don Carlosa i jego potomków (karliści), na Węgrzech i w Austrii po 1918 — zwolenników powrotu Habsburgów.
