lateński styl,
styl w sztuce stworzony przez Celtów;
lateński styl
Encyklopedia PWN
powstał u schyłku VI w. p.n.e. w środowisku arystokracji celtyckiej, na terenach między Marną a górnym Dunajem, z centrum nad środkowym Renem; rozróżnia się: styl wczesny (V–pocz. IV w. p.n.e.) — inspiracje etruskie i gr., wątki zoo- i antropomorficzne; styl roślinny (pocz. IV–poł. III w. p.n.e.) — typowe motywy wici roślinnej i palmety, stosowanie koralu i czerwonej emalii; styl plastyczny (poł. III–poł. II w. p.n.e.) — apogeum rozwoju sztuki celtyckiej, abstrakcyjnego łączenia przedstawień ludzkich, zwierzęcych i ornamentyki roślinnej, rozbudowane kompozycje, techniki filigranu i granulacji; styl późny (poł. II–koniec I w. p.n.e.) — wpływy rzym.; w stylu tym zdobiono części stroju (fibule, klamry do pasa), ozdoby (torquesy, bransolety), broń (miecze, tarcze, włócznie, hełmy), naczynia brązowe i ceram. oraz monety i rzeźby. Symbolika stylu lateńskiego dotyczyła sfery religii celtyckiej; w Europie styl lateński rozwijał się do upadku cywilizacji celtyckiej u schyłku I w. p.n.e., na Wysp Brytyjskich wzbogacony o nowe treści istniał jeszcze w średniowieczu.
