styl roślinny
Encyklopedia PWN
styl w sztuce stworzony przez Celtów;
kierunek w sztuce ogrodowej, który rozwijał się gł. w okresie manieryzmu w Holandii;
brinkowiański styl, styl munteneski,
styl w architekturze rozpowszechniony na Wołoszczyźnie i w mniejszym stopniu w Mołdawii od końca XVII do XIX w.;
stolica Polski i województwa mazowieckiego, pow. grodzki, na Nizinie Środkowomazowieckiej, obejmującej w granicach miasta część Kotliny Warszawskiej, Doliny Środkowej Wisły, Równiny Warszawskiej oraz krańce równin Wołomińskiej i Łowicko-Błońskiej, nad Wisłą (w obrębie miasta 28 km biegu rzeki); ośrodek aglomeracji warszawskiej.
ornament
szt. plast. motyw zdobniczy, pojedynczy lub powtarzający się w określonym rytmie, występujący we wszystkich rodzajach twórczości artystystycznej, od początku jej istnienia;
[łac. ornamentum ‘ozdoba’],
