latawiec,
najprostsze urządzenie latające (na uwięzi), bez napędu, cięższe od powietrza;
latawiec
Encyklopedia PWN
latawiec unosi się dzięki oddziaływaniu powietrza (wiatru lub podczas ciągnięcia latawca z odpowiednią prędkością) na jego powierzchnię nośną, ustawioną pod kątem natarcia; latawce były znane w VI w. p.n.e. w Chinach, następnie w Arabii i w II w. p.n.e. w Rzymie; 1752 B. Franklin użył latawca z drutem do badania elektryczności atmosferycznej oraz jako piorunochronu; pierwszych prób wzniesienia się człowieka na latawcu dokonał G. Pocock, a pierwsze udane loty wykonał (1894) B. Baden-Powell (obaj Anglicy); latawce znajdują zastosowanie do celów rozrywkowych, sport., badań archeol., pomiarów meteorol. (w 1. poł. XX w. wznosiły się na wys. 6 tys. m); w I wojnie świat. latawców użyto do unoszenia obserwatorów; latawce mogą być płaskie, wielosegmentowe, skrzynkowe (wynalezione 1893 przez L. Hargravego w Australii).
