łan,
nazwa dawnej jednostki powierzchni gruntu (stosowana wymiennie z nazwą włóka);
łan
Encyklopedia PWN
w średniowieczu łan był związany z instytucją prawa czynszowego i kolonizacją na prawie niem. (gł. na obszarach na wschód od Łaby i Soławy). Wielkość łanu jako jednostki zależała od lokalnej wielkości podstawowych jednostek długości (pręta, sznura, łokcia) i przyjętego wzorca pomiaru łanu (lub włóki) związanego z jakością gleby, ukształtowaniem terenu itp.; w Małopolsce występował łan frankoński (23–28 ha), na Mazowszu i (po 1569) na Podlasiu włóka chełmińska równała się 30 morgom (16,8–17 ha); ponadto były spotykane inne łany o b. zróżnicowanej wielkości (od 3 do 50 ha), np. łan kmiecy, łan polski (3–9 ha), łan królewski, rewizorski i in.; w XIX w. na terenie Królestwa Pol. wprowadzono włókę nowopol. (ok. 16,8 ha). W XVI–XVII w. lokalnymi odpowiednikami łanu były haki (Prusy, Inflanty), huby (niem. hufe) i ślady (w Wielkopolsce).
