kolodionowy proces

kolodionowy proces, proces mokry,

fot. metoda otrzymywania obrazów fot., wynaleziona 1850 przez fr. malarza G. Le Graya (1820–62) i udoskonalona przez ang. wynalazcę F.S. Archera (1813–57).

Szklaną płytę pokrywano zawiesiną mieszaniny jodku i bromku potasu lub amonu w kolodium; po zanurzeniu takiej płyty w roztworze azotanu srebra powstawała na niej światłoczuła mieszanina jodku i bromku srebra; naświetloną płytę wywoływano w roztworze kwasu galusowego w kwasie octowym i utrwalano w roztworze tiosiarczanu sodu lub cyjanku potasu; płyty musiały być przygotowywane bezpośrednio przed użyciem i naświetlane w stanie mokrym (stąd nazwa — mokry proces); metoda ta stanowiła kolejny etap w historii fotografii, po dagerotypii i talbotypii: czas naświetlania zmalał do kilku–kilkunastu sekund, a obrazy odznaczały się bardzo drobnym ziarnem i kontrastem; metodą tą pracowało wielu wybitnych fotografów-artystów; przetrwała ok. 30 lat — została wyparta stopniowo przez suche płyty bromo-żelatynowe (1871); obecnie, z pewnymi modyfikacjami, jest wykorzystywana w poligrafii.