dagerotypia,
pierwsza historycznie technika umożliwiająca otrzymywanie obrazów fotograficznych.
dagerotypia
Encyklopedia PWN
Obraz wytwarzany w camera obscura (z soczewką jako obiektywem), rzutowano na posrebrzoną płytkę miedzianą uczuloną parami jodu (na jej powierzchni tworzyła się warstewka światłoczułego jodku srebra); po długotrwałym naświetlaniu obraz wywoływano parami rtęci i utrwalano w roztworze tiosiarczanu sodu. Uzyskiwano w ten sposób niekopiowalny, odwrócony obraz pozytywowy. Prace zapoczątkowane przez N. Niepce’a kontynuował L.J.M. Daguerre, który pierwsze dagerotypy otrzymał 1835 (po śmierci Niepce’a). Pierwszym publicznym doniesieniem o wynalazku dagerotypii było wygłoszenie przemówienia przez D.F. Arago na posiedzeniu fr. Akad. Nauk 7 I 1839 — dzień ten uważa się za datę odkrycia fotografii. Dagerotypia przetrwała, obok talbotypii, do lat 50. XIX w., kiedy została wyparta przez metodę kolodionową (mokrą).
