kod
 
Encyklopedia PWN
kod
[łac.],
zbiór reguł wzajemnie jednoznacznego przyporządkowania elementów jednego skończonego zbioru elementom drugiego skończonego zbioru (kodowanie);
najczęściej występuje przypadek, gdy jeden zbiór jest alfabetem, tzn. zbiorem liter, liczb lub innych znaków stanowiących składniki wiadomości, drugi zaś — zbiorem ciągów sygnałów elementarnych (ciągów kodowanych), np. impulsów elektrycznych, symboli, znaków. Kod przedstawia się często w postaci księgi (tablicy) kodowej, zestawiającej kodowane wiadomości i odpowiadające im ciągi kodowe. Najbardziej rozpowszechnione w technice, zwłaszcza w telekomunikacji i informatyce, są: kody alfanumeryczne (ASCII), kody zabezpieczająco-kontrolne — do wykrywania i ewentualnego poprawiania błędów, które mogą powstać przy przechowywaniu lub przesyłaniu informacji kodowanych cyfrowo (np. kody z kontrolą parzystości), a także kody liczbowe — do zapisu informacji liczbowych (np. naturalne kody dwójkowy i dziesiętny, których elementy przyjmują odpowiednio wartości 0 i 1 oraz wartości od 0 do 10, a także kod dwójkowo-dziesiętny, tzw. BCD, ang. Binary Coded Decimal). W koderach i dekoderach stosuje się (jako kod odpowiednio wejściowy i wyjściowy) kod „1 z n” — kodujący n wykluczających się wiadomości n-bitowymi zero-jedynkowymi słowami w taki sposób, że określonej wiadomości odpowiada określony bit słowa kodowego, a aktualną wiadomość oznacza jedynka w odpowiadającym jej bicie (w słowie kodowym nie może wystąpić więcej niż jedna jedynka). Kody są też szeroko stosowane w telegrafii (alfabet telegraficzny), automatyce (kody refleksyjne), telekomunikacji i metrologii, handlu (kod kreskowy), wojsku (szyfr).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia