karabin
ręczna broń palna charakteryzująca się dość długą lufą w stosunku do długości całkowitej;
[fr.],
kb,
karabin
Encyklopedia PWN
kaliber 5,45–8 mm; szybkostrzelność praktyczna karabinów powtarzalnych wynosi 10–12 strzałów/min, natomiat szybkostrzelność teoretyczna karabinów samopowtarzalnych i automatycznych do 800 strzalów/min; karabin jest przeznaczony do rażenia celów pojedynczych na odległość do 400 m, grupowych do 800–1000 m, powietrznych — do 500 m; większość karabinów jest zaopatrzona w bagnet. Karabiny były znane już od XIV w.; do połowy XIX w. były to karabiny jednostrzałowe, odprzodowe (ładowane od wylotu lufy) z odpalaniem pocisku za pomocą zamka lontowego, kołowego, skałkowego, kapiszonowego; w połowie XIX w. wprowadzono karabin odtylcowy, a następnie karabin powtarzalny (broń palna), wypierany od II wojny światowej przez karabiny samopowtarzalne; pierwszy karabin samopowtarzalny skonstruował 1888 F. Mannlicher.
Współczesne karabiny używane w wojsku to przeważnie karabiny automatyczne, które zastąpiły karabiny powtarzalne, a następnie samopowtarzalne; karabinami automatycznymi nazwano po II wojnie światowej nowe wzory karabinów samopowtarzalnych wyposażone w przełączniki ognia (pojedynczy lub ciągły), z wymiennymi magazynkami. Karabiny o krótkiej lufie i mniejszej masie są nazywane karabinkami.
