jodła, Abies,
rodzaj rośliny nagozalążkowej drzewiastej z rodziny sosnowatych, z podrodziny jodłowych (Abietoideae);
jodła
Encyklopedia PWN
ok. 40 gat. na półkuli północnej (Ameryka Północna, Europa, Azja od Syberii po Nepal, afryk. wybrzeża M. Śródziemnego); często wysokie drzewa z regularnie zbud. koroną; gałęzie w okółkach; igły płaskie, od spodu z 2 białymi paskami; szyszki stoją ku górze, dojrzałe rozsypują się na drzewie; drewno lekkie, miękkie, bardzo trwałe w wodzie, używane w budownictwie, meblarstwie oraz na instrumenty muz.; w Polsce, w południowej części niżu i w niższych rejonach górskich, rośnie jodła pospolita, A. alba, wysokość do 50 m; w Karpatach i Sudetach tworzy z bukiem lasy mieszane regla dolnego; w G. Świętokrzyskich utworzono park nar., m.in. w celu ochrony Puszczy Jodłowej; z gat. ozdobnych najczęściej sadzi się jodłę jednobarwną (jodłę kalifornijską), A. concolor.
